Radiostilte, maar ik leef nog steeds

Na alweer 3 weken maar weer eens een berichtje tikken. Op het moment zijn we erg druk bezig met het project. En erg druk is 7 dagen in de week knallen van een uurtje of 9 ’s ochtends tot ergens 11 uur ’s avonds. Weekenden doortrekken, Chinese feestdagen overslaan enzovoort. Tja, je moet er wat voor over hebben om een mooi eindproduct af te kunnen leveren :) Ok, het feit dat zelfs de chinezen inmiddels vinden dat we hard werken zegt misschien wel genoeg. Maarrrr gelukkig hebben we naast het project ook nog van alles en nog wat beleefd. In chronologische volgorde:

We hebben geshopt en jawel ik ben ook een keer geslaagd! Weer een hele belevenis, winkeltje in, winkeltje uit, mall in ………, ja daar ben je niet zo maar uit…overal proberen ze je naar binnen te proppen en áls je dan een keertje een voet over de drempel zet, hangen er meteen 4 verkoopstertjes aan je. Een kleine verkooptraining zou hier geen kwaad kunnen…ZWAAR IRRITANT! Maar ja dat hoort bij China, dus het heeft ook wel weer wat. Vooral als ze Chinees tegen je blijven praten en jij je ik-snap-echt-he-le-maal-niks-van-wat-je-zegt gezicht op kan zetten wat je wilt, ze blijven toch door gaan. Om de dag af te sluiten zijn we afgedaald naar de kelder van de mall. Geweldige uitvinding en in heel China hetzelfde, de kelder is om te eten! Overal kleine eettentjes en alles wat je maar wil kan je er vinden. Nadat we de Hello Kitty koekjes op de foto hadden gezet, zijn we een soort Chinese fast food tent ingestapt. Het bestellen was weer moeilijk, zeker omdat we het niet konden aanwijzen…het bord hing te ver weg…PANIEK…maar daar had het lieftallige kassameisje een oplossing voor…vanonder de kassa kwam een…aanwijsstok! Leve de inventieve Chinezen :) Heerlijk gegeten en voldaan terug richting fietsen…of toch niet? Nog een mall in dan, gewoon omdat het kan. Dat was dan ook meteen een ‘kijk hier kunnen westerlingen veel geld uitgeven’-mall. Schitterend opgezet en alleen maar merken uit het duurdere segment. Er was zelfs een heuse modeshow, daar hebben we dan ook maar even op gewacht. Aanwezigen: een heleboel Chinese figuren die ongetwijfeld heel wat voorstellen en iemand van Max Mara, enigszins bekende naam. Nou erg leuk om een keer bij zo’n poppenkast te zijn, maar toch echt niks voor ons.

We zijn naar de Nanjing Massacre memorial geweest. Door de Japanse inval in 1937 zijn er in Nanjing 300.000 doden gevallen. Mannen letterlijk afgeslacht, vrouwen en kinderen verkracht en vermoord. Overal waren verhalen van survivors te lezen en foto’s te zien die door de Japanners waren gemaakt. Nu snappen we ook waarom China en Japan elkaar niet zo goed liggen…Een gedeelte van een van de massagraven is er blootgelegd en is te bezichtigen. Heel indrukwekkend om rond te lopen op een plaats met zo veel geschiedenis. Er hing een vergelijkbare sfeer als in het concentratiekamp bij Berlijn waar ik ooit ben geweest. Heel indrukwekkend om het allemaal te aanschouwen en erover te lezen, maar ik was blij dat ik weer buiten stond.

We zijn gaan stappen in de Big Scarlet, een plaats waar je moet zijn geweest, als we alle sites moeten geloven. Beetje een vage tent, niet zoals we in NL zijn gewend. Iedereen staat bij kleine tafeltjes in groepjes kansloos dronken te worden. Totaal geen dansvloer, wel keiharde muziek en zangers / zangeressen die het publiek proberen op te zwepen. Het mooie is wel dat er weer ruim 40 man personeel binnen staat. Zo wil het dan ook dat we vanaf de ingang door een Chineesje werden begeleid naar de bar (want die hadden we natuurlijk nooit zelf kunnen vinden) om daar aan ons te vragen wat we willen drinken en dat tegen de barman te vertellen (ook erg moeilijk om zelf te doen). Om vervolgens dik 10 minuten op ons bier te moeten wachten! Ja, eerste indrukken tellen zwaar… Anyway, barman Chen Bo kende ons al snel en begreep gelukkig ook al snel dat we bier wilden hebben, dus de volgende keren ging het ietsje sneller. Integreren met het Chinese volk is lastig in zo’n tent omdat iedereen aan zijn eigen tafeltje gekluisterd blijft. Tja, dan wordt je al snel vriendjes met een beveiligingsmeneer, probeer je het proces achter de bar (6 man op nog geen 4 vierkante meter) uit te vogelen en ben je toch weer aangewezen op de schaarse medebuitenlanders. Nepalezen, Kameroeners, Bulgaren en Gabriel uit ? Het waren weer de niet-Chinezen die uiteindelijk de ‘dansvloer’ (2 tafeltjes werden aan de kant geschoven) opzochten. Het was niet echt onze tent, dus we hielden het na een paar uurtjes weer voor gezien. Wel erg mooi was het mevrouwtje bij de wc. Ze wacht je met een grote glimlach op, wijst je zo ongeveer tot aan de pot, je mag nog net zelf ding doen, maar als je klaar bent staat ze er weer, om de kraan voor je open te draaien, zeep op je handen te doen, een handdoekje aan te bieden en je weer met een gulle glimlach richting je bier te sturen. Geweldig, dat is pas service! Maar goed, we gingen weg. Ik kon het niet laten nog even met de beveiliging op de foto te gaan, helaas voor Antoine moest dat ook met de politieagent en de stratenmaker en ja als je toch bezig bent, kan dat ruziënde stel er ook wel op. Ja, en als je zo vervelend doet en ook nog ergens een boom op gaat zoeken, kan je er op wachten dat er wat gebeurt…Jasper zakt welgeteld tot aan zijn knie weg in de, ja prut ofzoiets…en stinken! Niet normaal…van te voren nooit gedacht dat mijn avond onder de douche, met mijn broek en schoenen aan zou eindigen…

We zijn bij het grote meer midden in de stad geweest. Mooie plaats om tot rust te komen en er zijn zowaar bomen, struiken en gras enzo. Ook stond overal geschreven dat ze een 3D bloemenbed hadden…ja leuk 2 draken met wat bloemetjes erop, deze meneer uit de Bollenstreek was niet onder de indruk. Tussen al het groen was er ook ‘de grootste vogeltuin van de regio’, ook weer een beetje een tegenvaller. Voornamelijk verpauperde leegstaande hokken, een heleboel pauwen (ook een albino, die was wel gaaf), wat verwaarloosde papegaaien en een stel bouwvakkers die een huisje aan het slopen waren (dat was ook gaaf). Maar ja het hele gebied bij het meer was wel mooi en vooral erg rustig in vergelijking met de drukke stad. Vandaar ook dat we een bruidspaar of 10 zijn tegengekomen die daar foto’s lieten maken. Persoonlijk hoogtepunt van de trip was dat ik uitverkoren was om een vlieger op te laten van een paar Chinese meisjes. Mooi om ze te zien overleggen of ze het zullen vragen of niet, dat ze naar je toe komen lopen, halverwege nog een keer twijfelen…en dan toch heel zenuwachtig vragen of ik het wil doen. Mooi volk die Chinezen.

Voor de verandering zijn we nog een weekendje naar Shanghai geweest en dat begon al helemaal geweldig. We stonden mooi op tijd buiten om een taxi te pakken richting station. Om vervolgens 45 (!) minuten later pas daadwerkelijk in een taxi te zitten, fijn…komt in het kort neer op: trein gemist op 5 minuten, nieuwe kaartjes kopen, 2 uur wachten en toch naar Shanghai. In Shanghai maar meteen treinkaartjes voor de terugweg gekocht, je kan ze maar beter alvast hebben. Grappig dat er dan uitgerekend een NL’er voor je neus staat die ons meteen een bank aanbood om te tukken, aardig maar wij hadden ons hostel al netjes geboekt. Op weg naar het hostel nog even snel opgelicht door de Chinese versie van de McDonald’s, beetje buitenlandertje pesten, welkom in Shanghai…Ach, in het hostel snel even douchen en aan de bar aan het bier en je bent het al weer bijna vergeten. En wie zit daar aan de bar? Meneer Andreas uit Oostenrijk. Deze meneer had een overvolle laptop met muziek en een hoop mooie theorieën over vooroordelen over molens, kaas en lederhosen, genoeg gespreksstof dus om een avondje mee door te zakken aan de bar. Maar ja, dan komt Thomas langs en voor je het weet sta je met Germany 1 (Thomas), Malaysia 1 (Sharon), Austria 1 (Andreas) en China 1, 2, 3 en 4 buiten taxi’s aan te houden om naar de M2 te gaan. De M2 is een tent op de bovenste verdieping van de shopping mall en blijkt erg hip te zijn als we daar aankomen. Nadat we het systeem met de bonnetjes hadden uitgevogeld begon het feest. Na ja feest, het was weer voornamelijk keiharde muziek en overal Chinezen aan tafeltjes. De taxi met de Duitser en de chinezen hebben we trouwens ook nooit meer terug gezien. Anyway, we hebben ons uitstekend vermaakt, het was weer een leuke avond en we hebben weer een hoop rare chinezen mee mogen maken.

De dag daarna zijn we redelijk op tijd vertrokken naar de French Consession, een oud stukje Frankrijk in Shanghai, nu vooral een toeristengebied dat weer heerlijk Chinees groot was, maar wel weer erg leuk om doorheen te lopen. We zijn de Yuyuan gardens binnen gestapt, een van de mooiste tuinen in de regio. Ook weer heerlijk groot, maar het was er ook echt wel mooi. Ik raakte vooral geobsedeerd door de enorme hoeveelheid visjes die ze in een van de vijvers hadden zwemmen, het zag er letterlijk oranje van de vissen. Ook de beelden die ze daar op de daken hebben staan vond ik erg fascinerend, overal kleine legertjes om het gebouw te beschermen tegen al het kwaad. Nadat we ons weer een weg hadden gebaand door de Rolex, schoenen, dvd etc. mensen zijn we per ongeluk terug gelopen naar het hostel. Om na een korte tussenpauze aan het avondprogramma te beginnen. Thomas, die de regio al wat beter kende, wist een foodstreet dichtbij het hostel en Andreas en ons leek dat wel wat. Nou en als er iets de naam foodstreet mag dragen, dan was dat het! Geniaal! Een hele straat vol met kleine kraampjes en winkeltjes waar je overal kleine hapjes kan kopen, sateetje hier, kebabje daar, vruchtjes erbij, alles was er te vinden. Uiteindelijk zijn we met z’n vieren een klein dumpling zaakje binnen gestapt om daar alles wat ze hadden te proberen. En ja, je verwacht het niet, maar meneer Andreas krijgt het voor elkaar om zijn neus, jawel NEUS te verbranden aan een dumpling. Voor hem een klein smetje op een heerlijke maaltijd, voor ons alleen maar meer entertainment. Na nog een broodje kebab voor onderweg, zijn we richting de bund gelopen. Google voor de gein es Shanghai en het plaatje dat je steeds terug ziet komen, dát is de bund. Erg gaaf om dit by night te zien. Ik snap alleen nog steeds niet waarom Andreas vroeg of we niet stiekem Japanners waren… Boottochtje over de rivier meegepakt, met een complete Chinese familie op de foto geweest, Chinese meisjes geprobeerd op te tillen voor de foto, maar dat mocht niet eens, beetje jammer. Teruglopend naar het hostel nog in een blues & jazz bar ¥65 voor een biertje betaald, dat was dus meteen de laatste.

De zondag stond in het teken waarom we überhaupt in Shanghai waren…FORMULE 1! Even snel een ontbijtje in het hostel en gaan! Met Andreas en Cyril gingen we op pad. Cyril is een fransman waar Antoine de vorige avond mee aan de praat raakte terwijl mijn ass werd gekickt door Thomas met soul caliber. Het mooie was dat we met z’n vieren waren en we maar drie kaarten in ons bezit hadden…Meneer Andreas hoopte er nog eentje te kunnen kopen bij het circuit… weer een hele reis gemaakt, metro, bus, rondje lopen, dik 50 keer geen pet willen kopen en dan toch: Andreas kon nog een kaartje kopen en nog bij ons op de tribune ook! Geniaal! De race zelf was supergaaf, maar vooral ook erg nat. Gelukkig hadden we poncho’s gekocht en konden we daardoor al schuilend wat autootjes uit de bocht zien vliegen. Man man wat komt er een heerlijk geluid uit die scheurmonsters. Verdere informatievoorziening was een beetje jammer, dus ik heb nog een paar dagen rondgelopen met het idee dat Webber had gewonnen, maar ja. Volledig doorweekt terug met de bus en maar een McDonald’s aangedaan. Vanaf dat moment hebben we ook een nieuw spelletje, van Andreas geleerd: bestellen bij de McDonald’s zonder dat ze een vraag terug mogen stellen. Moet je voor de gein een keertje proberen :) Onszelf even op een warme douche getrakteerd om daarna in onze enige droge kleren nog een potje te poolen met onze F1 maatjes. Dutch vs. Rest of the World, het was close, maar gelukkig hebben we onze windmill kunnen behouden. We wachten nog wel steeds op de paarse milka koe van Andreas…

Ook niet onbelangrijk: onze professor is een weekend in Nanjing geweest! De week daarvoor begon het dan ook met het maken van de lange dagen, want we moesten natuurlijk wel het een en ander te vertellen hebben. Samen met Lu Fangqiang stapte ik om half 4 in een taxi om prof. van Zuylen van het station te halen. Onder het mom van beter te vroeg dan te laat, waren we ongeveer 5 kwartier te vroeg …dus we hebben nog een klein uur buiten gestaan op de voor ons inmiddels bekende plek, het plein voor het station, het lijkt een trend te worden…nadat er 4 treinen volledig waren leeggestroomd en er dus een paar duizend Chinezen waren langsgekomen, zagen we prof. van Zuylen aankomen lopen (gelukkig maar want meneer Lu was behoorlijk zenuwachtig aan het worden). We hoorden toen ook dat we waren uitgenodigd om mee te gaan dineren met nog twee andere proffen, kijk dat zijn de leuke uitjes. Wel hadden we het ietsje eerder willen weten, want dan hadden we ons er iets meer op gekleed…Met z’n zessen in een fancy restaurant gegeten waar alle dishes stonden opgemaakt in een soort etalage. Alles met een mooi plasticje er overheen zodat je precies kon zien wat je later op de tafel kreeg…kwal dus…jawel KWAL! En weet je, het was best lekker, beetje vage structuur, maar met een heerlijk Chinees sausje erg goed te eten. Verder niet echt speciale dingen gegeten, maar het was allemaal weer errug goed. Ook grappig dat je in zo’n restaurant een eigen tafelmeisje, of in ons geval zelfs 2 tafelmeisjes hebt die de hele tijd maar kijken of onze thee niet toevallig op is, of dat ze niet wat eten op een kleiner schaaltje kan leggen zodat er weer wat nieuws bij kan. Geweldig weer allemaal om mee te maken. Ook grappig om van onze prof te leren hoe het proosten in zijn werk gaat. Als iemand zijn glas lager dan die van jou houdt, ziet hij zichzelf lager dan jij. Dat moesten we natuurlijk even testen en zo kwam het dat Lu Fangqiang en ik bijna met ons glas in de soep zaten, maar hij won het net, hij kreeg hem er toch onder. Aan het eind van de avond zelfs nog uitgenodigd om de volgende ochtend mee te gaan met een toeristische trip, daar kunnen we dan natuurlijk geen nee tegen zeggen.

Zo gezegd, zo gedaan, wij de wekker op zondag netjes om 8 uur gezet, snel ontbeten, nu wel netjes aangekleed en richting het hotel om de rest van de groep te meeten. In een busje met chauffeur de purple mountain opgereden om het een en ander te bekijken en een beetje te integreren met Lu Fangqiang (Engelse naam Robert), dr. Wang Hao en prof. van Zuylen en prof. Chen. Na afloop nog gezamenlijk geluncht in het hotel om de proffen daarna alleen te laten voor belangrijke zaken. Dat kwam voor ons goed uit, want wij hadden nog een mooi avond programma voor de boeg…de dancing show op de andere campus. Hua haalde ons op met de auto van de paps van zijn vriendin om een dik half uur te rijden naar een van de suburbs waar ze in een paar jaar tijd een enorme nieuwe campus uit de grond hadden gestampt. We hadden nog even de tijd, dus Hua reed ‘even’ een rondje om alles te laten zien. Met de auto hebben we er 10(!) minuten over gedaan…te belachelijk groot, maar wel heel indrukwekkend om allemaal te zien. Op het feestje kwamen we Xu tegen die (zoals altijd) weer wat met de organisatie te maken had, wij denken allebei dat deze meneer later een hele grote meneer gaat worden op de SEU. Ook meeten we daar een jongen die ook in de international student dormitory woont, luisterend naar de naam Hamin, komt uit India, studeert medicijnen en spreekt na een jaar nog net zo belabberd chinees als wij. Wel grappig, want we kwamen eindelijk eens wat verder dan alleen hoi en doei. Hua had voor ons plaatsen net achter de VIP’s geregeld, alle grote meneren en mevrouwen van de SEU. En toen barstte het spektakel los, uiteraard met vuurwerk en een hoop Chinese grapjes kregen we een aantal dansvoorstellingen te zien en ook onze eigen transportation girls, die we al avond na avond hadden zien oefenen in de hal bij ons op de faculteit. Schitterend om te zien zo’n Chinese show met alle toeters en bellen die daarbij horen. Aan het eind was het tijd voor disco…wat neerkwam op een polonaise zoals ik die in NL nog nooit had meegemaakt en keihard mee blèren met Toy Box (kent u deze nog nog nog…).

De volgende ochtend enigszins zenuwachtig, want we moesten ons verhaaltje doen aan de prof. Daar kunnen we kort over zijn, het ging prima, goede discussie en met een beetje bijsturing gaan we zeker tot een goed en wat reëler resultaat komen. Uiteraard weer gezamenlijk lunchen, dit keer bij een tent die we gaan onthouden voor tijdens onze reis, want ze blijken door heel China te zitten. Goedkoop, snel en erg goed eten in een net iets andere setting dan de toko op de hoek. Hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen van prof. van Zuylen, want zijn reis ging verder in de richting van Beijing. Kwam ons goed uit, want wij waren ook behoorlijk gesloopt.

En zo’n weekendje brengt je ook nog leuke contacten, want de andere prof. Chen had ook in Delft gezeten en nog wat centjes op de ING bank staan. Aangezien alles in het Nederlands is, is daar natuurlijk geen touw aan vast te knopen voor een buitenlander. Ik heb haar daarom geholpen met het versluizen van de centjes en prompt werden we uitgenodigd voor een potje badmintonnen op de Hohai University. Ze zou toch al gaan met wat vrienden, dus als we wilden, mochten we mee doen. Nou dat werd een avontuur op zich. De weg er naartoe wisten we al, we hadden er ook al een keer gevoetbald, maar waar het precies was, geen idee. Wij een van haar vrienden bellen, prof Zheng, om in gebrekkig Engels te horen dat hij ons wel op zou komen halen. Wij wachten…na een half uur nog maar een keer bellen…uiteindelijk toevallig prof. Chen tegen het lijf gelopen en zo kwamen toch nog op de plaats van bestemming. Daar stonden we dan, te badmintonnen met 4 proffen en een andere student. Prachtige avond, prof. Zheng was een echte clown en genoot ervan om zijn tegenstanders het snot voor de ogen te laten lopen met zijn geniepige dropshotjes. We waren dan ook volledig gesloopt na 2 uurtjes, want camping badmintonnen was het zeker niet, pure topsport! Om dan moe maar voldaan, na een heerlijke lange fietsrit met een half lekke band, in de dorm te komen en over ene meneer Karst in Apeldoorn te lezen…vol ongeloof alle nieuwssites langsgegaan en toen toch maar ons bedje opgezocht.

Alle tussenliggende uurtjes die niet beschreven zijn, zijn opgegaan aan project, eten en slapen. We zijn zoals ergens in die regels hier ver boven al vermeld, erg druk met ons project, maar we komen gelukkig ergens en het lijkt erop dat we het ook allemaal netjes op tijd af gaan krijgen. Dan kunnen we straks op 1 juni ook echt zeggen: Toedeledokie met je project, wij gaan op reis! Nu ik het toch over de reis heb, deze is weer een beetje aangepast. We hebben Qingdao geschrapt, want het Chinese beerfest is helaas pas in augustus en de tussenstop in Nanjing doen we ook maar niet, die dagen kunnen we beter gebruiken om iets meer lucht te hebben in ons (nog steeds) overvolle schema.

Nog wat leuke weetjes:
- Ons videomateriaal wordt nu al hergebruikt door andere studenten. We hopen stiekem dat we ze een beetje hebben wakker geschud en dat het krijgen van goeie video’s een kwestie van even aanpakken is.
- ‘Ons’ programmaatje dat we hebben gebruikt voor onze travel time metingen, wordt ook gebruikt door wat Chinese studentjes. Wel grappig, want ook hierdoor hebben ze volgens mij het idee gekregen dat data verzamelen een stuk effectiever kan.
- Zonder dat we er erg in hadden, blijkt de hoge toren in Nanjing een van de hoogste gebouwen ter wereld te zijn. Welgeteld 2 meter korter dan de Petronas Towers in Kuala Lumpur en toch een dikke meter hoger dan de Empire state building.
- Terwijl we op onze dumplings stonden te wachten in de cafetaria, stonden we opeens naast de president en de secretaris van de SEU. Natuurlijk even netjes handjes geschud. Vooral de reacties van de anderen toen we vertelden dat we ze hadden gezien was pricesless.
- In de international dormitory verblijft sinds kort nog een NL’se. Anneleen uit Wageningen, loopt stage bij een bedrijf vlakbij het shopping district.
- In de supermarkt werd ik aangesproken door een Chinees meisje die graag vrienden wilde worden omdat ze haar Engels wil verbeteren. Ons netwerk in China breidt uit!
- Onze research roommate Xu kent de gekke chinezen van googleidols ook! (voor degenen die ze niet kennen, gauw googlen!) Ze blijken door hun fijne webcam filmpjes zelfs een carrière als filmster op poten te hebben gezet.
- Onze derde research roommate hebben we ook ontmoet. Na ja, ontmoet, hij kwam binnen, veegde de centimeter stof van zijn bureau, computerde wat, ging zich scheren en ging weer.
- We maken progressie! We hebben weer een paar keer ergens in de straat gegeten. Nadat de zaak altijd helemaal stil valt als we binnenkomen, doet een Ni Hao het altijd goed. Het eten bestellen is nog altijd een beetje handen en voeten werk, maar het ‘het was heerlijk’ (ook al was dat het niet) verstaan ze! Whohooo, zo toveren wij een glimlach op hun gezicht en lopen wij met een goed gevoel naar buiten.

Tja, het is een beetje een lang verhaal geworden, maar ja het was dan ook al weer een tijdje terug. Respect voor iedereen die het einde in een keer heeft gehaald! :)

Zàijiàn