Hoe bedoel je wereldreis...

Maandag 16 februari in alle vroegte richting Schiphol, want onze wereldreis stond op het punt van beginnen. Nadat we er zeker van waren dat mama Nelleke de auto kon terugvinden gingen we mijn reisgenoot Antoine en zijn familie opzoeken. Na een gezellig bakje koffie, het leren kennen van de andere familie, een lach en een traan, was het dan eindelijk zover: we gingen door de douane en voor 5 maanden op elkaar aangewezen.

Naar Londen Gatwick vliegen was niet zo interessant, daar aankomen al evenmin. Pas tegen de tijd dat we een beetje wakker begonnen te worden, bleek dat we bij een koffietent zaten op het vliegveld, dat je met euro’s betaalde en ponden terug kreeg en dat we nog 3 uur moesten wachten. Het louche figuur dat ons maar bleef aangapen bleek een Italiaanse Lazio Roma fan - en toch wel gezellig - te zijn en zo kropen de minuten iets minder traag voorbij totdat we EINDELIJK écht op reis mochten. Half 1 local time (half 2 NL) konden we inchecken bij Emirates en werden we geëntertaind door 8 boerka’s met allemaal een hutkoffer of 4, die echt allemaal mee moesten. We werden uit de rij gepikt en gedirigeerd naar de eerste klas incheckbalie…even de stille hoop dat we dan ook eerste klas mochten vliegen, maar dat sloeg natuurlijk nergens op en we werden netjes naast elkaar tussen een stel Arabieren en Engelsen in de economy class neergezet.

Tijdens de vlucht werden we rijkelijk bediend met eten en drinken, kregen we een kussentje, dekentje en een koptelefoon die we weer konden gebruiken samen met het scherm dat je voor je had. Jammer dat dat mooie scherm het bij ons het eerste anderhalf uur niet deed, maar daarna konden we filmpjes, series, sport en weet ik het wat nog meer kijken. Dan duurt de vlucht opeens een stuk minder lang.

Toen we landden in Dubai was het inmiddels half 1 ’s nachts en dus al dinsdag (half 10 in NL). Onze eerste officiële internationale transfer was een beetje spannend, maar verliep vlekkeloos. Heerlijk rondgekeken en de toerist uitgehangen om daarna heel fout bij de te gaan eten. Op het moment dat we er weer 2 uur op hadden zitten en wilden gaan inchecken komt Antoine gewoon een bekende tegen! Hoezo de wereld is klein?! Uiteindelijk bij het inchecken nog een Arabier tegengekomen die zowel van boven als van onderen geen controle meer had over zijn lichaamssappen en toen lekker proberen te slapen in het vliegtuig. Dit keer waren we aan beide kanten van het gangpad neergezet met overal Arabieren om ons heen. Om Anouk alvast te waarschuwen: die ruiken niet bepaald naar bloemetjes… Verder vooral geslapen, dat wonder boven wonder wel goed ging, lang leven mijn reiskussentje!!

Na deze, voor vliegtuig begrippen, goede nacht werden we geconfronteerd met het grote China. Een ding wisten we in ieder geval meteen, we hadden meer tijd in de Chinese les moeten steken. Alle borden waren behoorlijk chinees en het binnen komen in de terminal van Shanghai was ook behoorlijk Chinees te noemen. Bij elk toilet stond personeel, waarom? Geen idee. Bij de immigratiedienst moesten we ons visum goed laten keuren, dus het was nog heel even billenknijpen, maar ook daar gingen we eigenlijk fluitend door heen. Het zoeken naar de goede bus in het Chinees was lastig, maar ging ook in een keer goed. In de bus werden we geconfronteerd met de complete chaos op de weg, bussen, auto’s, motoren en vrachtwagens die allemaal maar wat doen. Iedereen schiet van de linker, naar de rechter strook en maar toeteren, afsnijden, uitremmen en weer toeteren…en ons onderzoek gaat over het rijgedrag van de chinezen…

In de bus had ik gezegd dat we naar Nanjing moesten en dat had de buschauffeur weer gezegd tegen de taxichauffeurs bij de busstop waar wij er uit moesten gevolg? 12 taxichauffeurs die in het Chinees tegen ons aan begonnen te schreeuwen dat ze ons wel naar Nanjing wilden rijden. Dan wilden wij dus niet, want zelfs voor Westerse begrippen is dat nog best duur 200 km met de taxi. Gelukkig was Antoine aan de praat geraakt met een Chinees meisje in de bus en zij hielp ons naar het treinstation en met het kaartje kopen en leidde ons richting het goede perron. Dat hadden we zelf waarschijnlijk niet voor elkaar gekregen. Toen kwam de stress dat er ongeveer 400 man zat te wachten op dezelfde trein en we dus bang waren dat we misschien een trein zouden moeten wachten. Allemaal voor niks, we hadden gereserveerde plaatsen en bleken een soort thalys te hebben geboekt. Met 2 uurtjes stonden we op het treinstation in Nanjing.

Het allerlaatste stukje met de taxi was eigenlijk ook een eitje, want we hadden een, in het chinees geprint adres. Dus we reden, weer door het heerlijk chaotische verkeer, in een keer naar het hotel. Naar de kamer, even onder de douche en Mr. Bean in het Chinees kijken en onze ogen vielen dicht. Na een reis van 32 uur, Nederlanders, Engelsen, een Italiaan, Arabieren en Chinezen te zijn tegengekomen, in een auto, 3 vliegtuigen, een bus, een trein en een taxi te hebben gezeten, opgeteld 4 uur mijn ogen dicht te hebben gehad en pas aan het eind een douche heb kunnen nemen, waren we aan de andere kant van de wereld. Dat alles het maar waard mag zijn, we zijn in ieder geval nu al een ervaring rijker.