Eerste weekend in Nanjing

Na een week vol reizen, regelen en aanpassen mochten we even bijkomen in ons eerste Chinese weekend. Eerst een beetje uitslapen en uiteindelijk om 11 uur op de fiets zitten voor onze ‘tour de Nanjing’. We wilden wel eens zien wat die grote stad ons allemaal te bieden heeft. First stop: de supermarkt op de hoek, want we moesten natuurlijk nog wel even ontbijten. De Chinese versie van drinkontbijt geprobeerd (niet onaardig) en we konden echt op weg. Op de planning: een aantal potentiële kruisingen waar we ons onderzoek zouden kunnen doen, de Nanjing University (misschien zijn daar wel internationale studenten te vinden) en een paar toeristische attracties.

Een paar kruisingen, een eind fietsen, ongeveer 5000 chinezen, 174 verschillende toeters, een internationale boekwinkel met een aardige Chinese dame en 5 kwartier scheidde ons van stop numero 2. Heerlijk fout bij de Starbucks aan de koffie, want die hadden we toch ook al 3 dagen niet meer gehad. Kleine kanttekening: koffie à ¥32…daar kan je hier 3 complete dagen van leven…nog niet helemaal ingeburgerd dus. Op weg naar de volgende kruising reden we langs de bibliotheek. Een immens gebouw, tussen nog wat grote kantoorgebouwen in. Ok dan gaan we de toerist uithangen ook! Weet je wat, dan gaan we ook maar meteen naar het presidential palace. Erg mooi om daar een stukje geschiedenis mee te pikken, maar daar ga ik jullie niet mee vervelen. De 186 foto’s kunnen jullie opvragen bij terugkomst.

De fietstocht hebben we na deze ‘korte’ onderbreking toch maar weer hervat om tussen de chaos dat het verkeer heet in Nanjing richting de Nanjing University te kunnen komen. Na 4 bijna dood ervaringen en vooral weer een heleboel getoeter en afsnijdmanoeuvres dachten we dat we het eindelijk gevonden hadden…jammer maar helaas dit was de Nanjing NORMAL University…zo komen we er natuurlijk nooit. Uiteindelijk bleek de Nanjing University een paar straten verder te zijn (waarom moet een stad ook zó veel universiteiten hebben?!) en eigenlijk wel erg veel op onze eigen universiteit te lijken…ach toch leuk om te weten. In een rechte lijn teruggefietst naar onze dorm en voor de gein een keer geprobeerd te pinnen. Ook dat ging helemaal top, toch een fijn gevoel dat we zonder paniek aan geld konden komen.

Om onze eerste weekend dag mooi af te sluiten een paar flessen wijn gehaald (wel jammer dat we geen kurkentrekker hadden, geluk bij een ongeluk, eentje had per ongeluk een schroefdop) en dan maar eten bij de dining hall…en die was al dicht, ehm lichte paniek, dan moeten we dus wat gaan eten bij de toko op de hoek…en dan moeten we in het chinees bestellen…spannend! Één wat & hoe in het chinees, één lonely planet phrase book en 2 paar handen en voeten…resultaat: rijst, groenten en iets van vlees, geen probleem! De belangrijke les die we wel hebben geleerd: kom alsjeblieft wat eerder! Want chinezen eten niet om 8 uur, maar om 6 uur!

Na dit avontuur hadden we natuurlijk helemaal wat om te vieren, dus met een glaasje wijn en wat verse ananas hebben we de zaterdagavond ingeluid. En ja dan gebeurt het: Antoine krijgt het voor elkaar om zijn (net nieuwe) telefoon te blokkeren…Onze grote kleine Chinese vriend Hue maar even bellen dan, die met nog wat Chinese hulptroepen ook tussendoor ons internet aan de praat wist te krijgen. Daar stonden we dan op onze eerste zaterdagavond aan de andere kant van de wereld met een kamer vol Chinezen, wijn en ananas. Het enige jammere was dat Antoine wel zondagochtend om 9 uur richting de winkel moest voor zijn telefoon. Gelukkig won hij wel met Mario karten, zo kon hij toch nog een beetje rustig slapen.

De zondag kunnen we kort over zijn. Antoine is dus in alle vroegte naar de winkel gegaan om zijn PUK-code te krijgen. Ik ben lekker in mijn bed gebleven, het was tenslotte zondag. We hebben de wasmachines maar even uitgeprobeerd, een beetje zitten internetten en verder vooral erg rustig aan zondag gevierd.

Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor alle reacties, dat vind ik echt supergaaf! Helaas passen er maar 10 foto’s op waarbenjij.nu, dus we gaan even een Flickr-account aanmaken en daar wat foto’s opgooien. Deze moeten we alleen nog wel even regelen, dus dat is nog even under construction. Oh en ik begreep dat er al een paar smsjes niet aan zijn gekomen. Geen idee of dit met de Chinese censuur te maken heeft, maar als ik niet reageer, dan weet je wat er aan de hand is.