Tafeltennis, de berg op en bijna naar Shanghai!

De stapavond van vrijdag weer overleeft…en ja dan ben je dus pas om half 12 je bedje uit. Beetje jammer van dat – eindelijk – lekkere weer dat we al allemaal hadden gemist. Snel maar wat nuttigs gaan doen dan met je brakke donder. Ik had een sportieve uitdaging staan, dus daar gingen we ons dan maar even mentaal op voorbereiden. Jasper ging, jawel, tafeltennissen tegen een paar Chinezen! Want, zoals mijn tafeltennismaatjes al aankaartte, je begint het toch een beetje te missen. Hup, op de fiets naar de School of Transportation, want ze hebben daar gewoon een tafel ín het gebouw staan. Mag helaas alleen in het weekend gebruikt worden, want anders heeft iedereen last van het geluid ofzo. Tja, en Chinezen houden zich daar dan natuurlijk netjes aan. Hua stond al op me te wachten, batje opgepoetst en klaar om te vlammen. Nog twee anderen waren al bezig en waren verrast en zelfs een beetje bang dat er zo maar opeens een laowai binnen kwam zetten, een laowai die ook nog eens een balletje wilde slaan. Nou dat die rare bleekneus er was hebben ze geweten, iedere Chinees kan tafeltennissen, maar sommige Nederlanders zijn beter! Ha, die avondjes bij Reflex zijn dus echt niet voor niks geweest. Na een uurtje vonden de twee het genoeg geweest en dropen ze af, het was dus aan Hua. Hij verontschuldigde zich meteen dat hij de volgende keer wat betere tegenstanders zou regelen. Ben benieuwd welke troefkaarten ze nog achter de hand hebben, want voorlopig staat het China 0 – Nederland 1.

Van dat tafeltennissen kwam verder niet zo veel meer en we hebben even fijn wat geouwehoerd over de wondere wereld die China heet. Nog vol van de gesprekken bij de English corner van de dag daarvoor vroeg ik ook hem naar zijn middelbare schooltijd. Dat 3 jaar lang 7 dagen in de week, 18 uur aan school zitten, blijkt dus iedereen die op de SEU zit te hebben doorgemaakt. Hua komt zelf uit de provincie Nèi Mnggu ook wel ‘inner Mongolia’ genoemd, een provincie met een oppervlakte van bijna 30 keer Nederland. Uit zijn provincie mogen per jaar 300 mensen naar een grote universiteit, daar van 40 naar de SEU en maar 4 naar de School of Transportation. Hua was dus 7 jaar geleden na 3 jaar bikkelen voor de hele familie een van die gelukkigen... Ik kon nu ook begrijpen dat zijn moeder in huilen uitbarstte toen hij was toegelaten. Diep respect voor die kerel. Op zo’n moment besef je ook wat een ontzettende lucky bastards wij met zijn allen zijn dat we in Nederland zijn geboren...Dat je gewoon kan kiezen wat je wilt, in plaats van je volledig kapot te werken om met je koppie boven het Chinese maaiveld uit te komen en zo überhaupt ergens voor in aanmerking te komen…

Nou na deze enerverende middag hebben we ons maar weer eens een beetje op de Chinese les gestort, we moeten echt een keer wat meer gaan leren dan hallo en dank je wel. En ondanks dat het zaterdagavond was, vroeg naar bed, want zondag stond weer het oude vertrouwde toeristje spelen op het programma.

Dat toeristje spelen begon wel erg actief, want we zijn de purple mountain (die van het mooie bloesem festival van de vorige keer) opgefietst. Wat? Ja, opgefietst! En niet geheel onbelangrijk om te vermelden, de bolletjestrui was voor de meneer met de pet. Fietsers op de berg zijn blijkbaar zeldzaam en buitenlandse fietsers al helemaal, want we waren me toch een attractie, geweldig! Ok we zijn hem niet helemaal opgefietst, maar tot aan de plaats waar we verder lekker decadent met de kabelbaan verder konden naar het topje. Een retourtje voor welgeteld ¥60, das best een hoop geld hier in China…maar dan had je ook niks, een half uur in die lift gezeten om daarna op een berg te staan met nog 30.000 Chinezen. Nee, het was wel een mooi gezicht, sowieso al die Chinezen die hun hele hebben en houwen meezeulen de berg op, maar ook om ‘onze’ stad vanaf zo’n hoogte te kunnen zien onder het mooie smoglaagje. Het enige is dat je tussen al die Chinezen niet echt een rustig plekje kan vinden om even te kunnen genieten ofzo, maar daar hebben ze dan weer wat op gevonden: parkjes, entree ¥4, en een rust! Rust kan je hier dus kopen, weer wat geleerd. De echte bezienswaardigheden waren erg leuk, maar niet leuk om te beschrijven, dus dat wordt foto’s kijken! De weg terug vanaf de berg is wel weer het vermelden waard. Wie een berg op fietst, mag er natuurlijk ook als een bezetene vanaf sjezen…op je kleine, gammele fietsje…langs en tussen alle auto’s door. Heerlijk ook als blijkt dat de file waar je voorbij zoeft wordt veroorzaakt door 2 bussen die elkaar niet kunnen passeren, want te smal, maar ook niet terug kunnen, want een autootje of 100 erachter. Of ze er nog steeds staan weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat wij vrij baan hadden om nog harder naar beneden te knallen.

Nog even boodschappen gedaan, kaart van China gehaald om alvast onze reis te kunnen uitstippelen en niet onbelangrijk: een extra internetkabel voor Antoine gekocht, anders kan je niet internetten vanaf je bed. Dat was nog een mooie situatie. Wij winkel in winkel uit, overal computers, maar kabels ho maar. Laatste poging in een winkel waar niemand Engels sprak, wij geen chinees spraken, maar er wel een computer met internet stond. We hebben serieus gecommuniceerd via Google translate en de kabel gekregen. Ok, die hebben zij uiteindelijk voor ons gekocht bij een van hun buren en ons er ¥10 extra voor laten betalen. Wij blij met onze kabel, zij blij dat ze twee bleekneusjes hadden ‘opgelicht’. Win win situatie.

De rest van de week vooral gemeten voor ons project en uitgewerkt, 3 dagen om 6 uur ons bedje uit en met ons steeds 5 chinezen die soms zonder te melden even van plaats wisselden. Op zich ging het allemaal prima, deed iedereen goed zijn best en hebben wij onszelf getrakteerd op dumplings, hot plate en noodle soup. Na de laatste meetdag op donderdagochtend hebben we de hele groep uitgenodigd om gezamenlijk te lunchen bij ‘het rode gebouw’ om het hele meetgebeuren even mooi af te sluiten en ze te bedanken voor hun hulp. Een mooie afsluiter van een vermoeiende week. Maar dan is de week toch nog niet om? Nee, dat klopt, donderdagmiddag vertrokken we richting Shanghai om daar de boel op stelten te zetten! Maar dat avontuur mijn beste kijkbuiskindertjes lezen jullie de volgende keer.

De foto site van Flickr voldoet niet helemaal aan onze wensen, dus die hebben we weer vaarwel gezegd. We hebben nu een mijnalbum.nl. De albums bij dit bericht:
Project - http://www.mijnalbum.nl/album=AZ7WKNDW
Purple Mountain deel 2 - http://www.mijnalbum.nl/album=XMYJSCIY

Oudere foto’s:
Reis Amsterdam – Nanjing - http://www.mijnalbum.nl/album=CWRGMHWK
Project - http://www.mijnalbum.nl/album=SMV7RPLG
Stappen - http://www.mijnalbum.nl/album=JXRYZ3SZ
Toeristje spelen - http://www.mijnalbum.nl/album=M8EGYZYU
Overig - http://www.mijnalbum.nl/album=8KQ3SWKQ