Project, Blossom, Voetbal en Chinezen

Ok het is weer een tijdje geleden en ik merk dat ik een beetje achter begin te lopen. We gaan maar eens kijken of we een tussensprintje kunnen inzetten.

Na het zware weekend was ik een beetje ziek geworden. Waarschijnlijk een koudje gevat ofzo, maar ik trok het erg slecht om mezelf buiten onze dorm te begeven. Zowel maandag als dinsdag maar niet naar de Universiteit gegaan, beetje aansterken met doe-het-zelf-noodlesoup en thee. De rest van de week ging het gelukkig een stuk beter, hebben we weer fijn aan het project kunnen zitten en hebben we een heleboel kunnen regelen voor de metingen die we gaan doen. We hebben een camera gefixt en aangezien we een kruising van bovenaf moeten filmen (dat geeft nou eenmaal een beter overzicht), moesten we zorgen dat we die camera op een hoog gebouw neer konden zetten. Na enig vooronderzoek hadden we op vrijdag afgesproken met 2 chinezen die ons wel even zouden helpen. Wij dat kantoorgebouw in, ergens op de 6e verdieping door een raam geklommen, op het dak nog onder een hek doorgewurmd, maar we stonden er! Perfect punt en dit ging het helemaal worden, geen idee of het legaal was, maar dat was niet ons probleem. Het project begon zo eindelijk een beetje vorm te krijgen en we hadden er ook eindelijk een beetje vertrouwen in dat het zou gaan lukken.

Het weekend hebben we maar weer gebruikt om toeristje te spelen. We zijn naar Purple mountain geweest, een of andere berg in Nanjing, geen idee wat we precies konden verwachten, maar het was ons aangeraden. Leuk detail is dat we een blaadje hebben opgehangen in de hal met onze telefoonnummers, voor het geval dat iemand iets leuks wil doen…wie reageert daar op? Roxanne uit Suriname. En Roxanne vond het wel een goed plan om met ons mee de berg op te gaan, heel bizar om dan een hele dag Nederlands te kunnen ouwehoeren aan de andere kant van de wereld. Ook erg leuk was dat een vriendin van Roxanne, Eva uit Hongarije, ons naar de bus heeft gebracht, want ja dat wisten we natuurlijk nog niet. Zo leer je nog eens wat mensen kennen toch? Het mooie was dat Eva het zelf ook niet zo goed meer wist en dat ze het even aan een Chinees ging vragen…ik heb nog nooit iemand zo prachtig zien schrikken. Het leek wel alsof die Chinees een spook zag, maar dan in slow motion. Tja, daar was dan ook geen zinnig woord meer mee te praten, maar gelukkig zijn we uiteindelijk met de bus de berg op gegaan. Het bleek dat het Plum Blossom Festival aan de gang was en dat is nogal een happening in Nanjing. Daar hebben we de hele middag rondgewandeld, was erg mooi, maar je moet de foto’s maar bekijken. Verder niet echt veel meer uitgevoerd, want…

…zondagochtend stonde de wekker om 8:00 uur. We gingen namelijk Voetballen!! met en tegen Chinezen. Onze grote vrienden Hua en Xu hadden ons uitgenodigd voor een lekker potje ballen en daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Bij een andere universiteit ruim 2,5 uur op het veld gestaan en volledig kapot, maar voldaan. En toen kwam het mooiste, of we mee gingen lunchen. Ja natuurlijk, gezellig. Wij zo’n restaurant binnen, meteen naar een aparte kamer geleid met zo’n mooie ronde tafel en zo’n draaischijf in het midden…ziet er goed uit! De gerechten werden een voor een op de schijf gezet en het was pakken wat je pakken kon, hapje voor hapje. Doos Tsingtao bier op tafel en het feest was begonnen. Volledig naar Chinees gebruik, zoals we al hadden gehoord en gelezen, kregen we ons bier in kleine glaasjes…en je mocht alleen drinken als je proostte met iemand, maar dan moest ie leeg ook. Geweldige traditie, de Ganbei’s vlogen over tafel en nadat iedereen zich vol had gegeten en/of kapot had gezopen, proostten we op onze nieuwe vriendschap en fietsten we als een balletje terug naar huis. Geniaal om mee te maken, maar je dag is dan ook wel afgelopen.

De maandag bestond vooral uit spierpijn in alle spieren die ik blijkbaar had gebruikt. Gelukkig hadden Antoine en Xu er ook last van. Verder hebben we de meetgroep gebrieft over hoe we gingen meten. Dinsdag was het dan zo ver, 6 uur de wekker (jaja 23:00 uur in NL) en om kwart over 7 aan de weg gaan staan. Ik stond met 2 chinezen nummerborden te registreren en Antoine stond verderop met 1 chinees hetzelfde te doen, zo kan je de reistijd bepalen, maar een technisch verhaal ga ik hier niet ophangen. Dit alles terwijl een andere chinees lekker op het dak de camera in de gaten aan het houden was. Dit hebben we anderhalf uur volgehouden en gaan we nog 3 keer doen…waarom hadden we ook alweer de ochtendspits gekozen...? Wel leuk om de nieuwsgierigheid van de chinezen te zien, sommige staan, zonder overdrijven, een kwartier naast je om te kijken wat je in vredesnaam aan het doen bent. Maar ja wat wil je ook, als westerling, met je laptop, in de bosjes…

De rest van de week was vooral het uitwerken van de eerste meetdag, totdat…we werden uitgenodigd voor de English corner. Een van de voetballers blijkt de chairman van de student Union te zijn en het leek hem leuk om ons met wat Chinese studenten te laten babbelen. Voornamelijk omdat de studenten Engels willen leren spreken. Goed, wij daar naartoe met Luis om in een compleet lege soort van feesthal terecht te komen met welgeteld 3 chinezen…dus…na ja uiteindelijk kwamen er nog wat meer chinezen bij en was het toch wel grappig en gezellig. Zij wilden vooral dingen weten over bloemetjes, molens en kaas, maar ik ben ook wat over China te weten gekomen. Chinezen werken op de middelbare school namelijk erg hard, 7 dagen in de week, 29 of 30 dagen in de maand. En dan niet van 9 tot 5, maar van 6 tot half 10 ’s avonds en dan meestel thuis nog verder aan huiswerk enzo. Dit doen ze 3 jaar achter elkaar en de hele familie leeft mee. Dit alles om zo goed mogelijke resultaten te halen, om zo naar een goede universiteit te kunnen en zo uiteindelijk een goede baan te kunnen krijgen. In China strijden er namelijk iets meer mensen voor dezelfde plaats…op zich wel logisch, maar wel indrukwekkend om te horen dat iedere chinees bij ons op de universiteit dus bij de absolute top van zijn stad en provincie heeft gezeten. Ook lichtere onderwerpen als ‘vrouwen regeren over hun man’ en ‘Chinese vrouwen / vriendinnetjes zijn vaak jaloers’ kwamen aan bod…dus ook in China… :)

Op het moment dat het daar een beetje doodbloedde hebben we maar een taxi gepakt naar de castle bar om een potje te poolen (het was toch nog vroeg) en een biertje te drinken. Ja, voor je het weet sta je dan toch weer dronken te worden met twee gekke Chinezen die luisteren naar de namen Chuck en Tristan. Antoine was ik even kwijt, maar op het moment van naar huis gaan stond hij gelukkig gewoon weer achter me. Ja, en een stapavond kan natuurlijk geen stapavond zijn als ik niet wat kwijt raak…dit keer mijn sjaal. Met mijn goeiste Chinees mocht ik achter de balie zelf gaan zoeken en, jawel, zijn we compleet huiswaarts gekeerd. Vooral het in het chinees geprinte papiertje met het adres doet het erg goed op zo’n moment. Weer gelukt om ons bed terug te vinden…en dan moest het weekend nog beginnen…

Oh ja nog een paar kleine opmerkingen:
- Koeienmaag is niet lekker, ook al ziet het er wel lekker uit. Ook als je het een dag later per ongeluk nog een keer besteld is er niet beter op geworden.
- We worden inmiddels herkend door een chinees grietje achter de bar en de kok van de noodlesoup
- Pakistanen maken herrie
- Ons kleine buurmeisje wordt steeds beter met touwtjespringen, ze haalt de 20 nu al!
- Foto’s zijn te bewonderen op: http://www.flickr.com/photos/projectnanjing2009
- @Zulu Sep: we leven zelfs op de 4e verdieping…