Zuipen!!!

Ons tweede weekend gingen we maar eens kijken of we ons ook konden vermaken wat verder van onze dorm. Op de to-do-list: naar het grote shopping district Xinjiekou en daarna met de metro naar het Olympisch stadion. Nou dat shopping district…op zaterdag…beetje aan de drukke kant. Wel supergaaf om zulke chaos te zien, wat een enorme hoeveelheid mensen! Daar verbleekt zelfs bijna Koninginnedag in Amsterdam bij. Goed Antoine had handschoenen nodig, het is de hele tijd namelijk niet veel warmer dan 3 graden geweest. En jawel, ergens in een hoekje hadden ze iets van een outdoor zaakje, met prachtige handschoenen, missie 1: geslaagd. Missie 2: een grotere datakaart voor in mijn camera, 2 GB is wel groot, maar nog groter is beter. De elektronica afdeling wist van niks, ze konden me hooguit dezelfde laten zien…en dat vrouwtje werd gewoon boos toen ik om een grotere vroeg, nou dan toch lekker niet joh. Missie 2 dus jammerlijk gefaald. Na wat internetresearch achteraf bleek trouwens ook dat ik al het grootst mogelijke kaartje had dat er bestaat, heerlijke voorbereiding weer :) maar goed op naar het Olympisch stadion.

Het nemen van de metro was de eerste stap, van te voren als een groot avontuur bestempelt…nou niks van dat alles. Token kopen was een eitje, de weg vinden was makkelijk en zorgen dat je überhaupt in de metro terechtkomt, was ook totaal geen probleem. Ok, we werden aangestaard door iedereen, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend en dat alles niet helemaal voor onze lengte is gemaakt, daar kijken we ook niet meer van op. Er werd nog even een kind aan ons geshowd, schitterend! Alleen jammer dat hij zo’n mooie broek met 2 losse broekspijpen aan had, vast handig met verschonen enzo, heel China tot 2 jaar loopt er mee rond, maar zijn mannelijkheid was voor de hele metro goed zichtbaar…maarrr we dwalen af, we gingen naar het Olympisch stadion. Een belachelijk groot complex met stadion, zwembad, tennisbanen, atletiekbaan en nog een heleboel meer. Wel compleet uitgestorven, want er was buiten een Smart (de autootjes) showcase niks te beleven. Wel een imposant stadion, met Olympische vlam en alles. Nog even door het Olympisch dorp gelopen, Manneke Pis op de foto gezet (jawel die stond tussen de Franse lantaarnpalen), ook dit dorp volledig uitgestorven…maareh er is toch helemaal geen Olympische Spelen in Nanjing geweest? We snapten er niks meer van en we waren kapot, dus we zijn weer terug gegaan. Door de chaos van de metro, de shopping mall en het altijd ‘rustige’ verkeer. Terug in de vertrouwde omgeving van onze dorm hebben we maar even gegoogled naar die Olympische spelen. Wat blijkt, het zijn niet de Olympische spelen geweest, maar Nanjing heeft in 2005 de Chinese Spelen georganiseerd. Zeg maar het nationaal kampioenschap van alle sporten bij elkaar, maar dan niet van 16 miljoen mensen zoals bij ons, maar van 1,3 miljard mensen. In totaal ruim 30.000 sporters waren er dus in Nanjing, vergelijkbare aantallen met de Olympische Spelen, ja dan is het ook niet zo vreemd dat het zo groot is opgezet.

Even wat gegeten en onder de douche gesprongen, want we gingen aan de zuip vanavond! Onze Colombiaanse maat Luis stond om half 11 voor de deur en we vertrokken naar het 1912 district. Dat is echt iets dat je niet verwacht...het leek wel een Zuid-Europese badplaats. Overal muziek, neonlichten en proppers, heel bizar. De Little Scarlet scheen leuk te zijn, dus daar gingen we ons eerste Chinese uitgaansbiertje drinken. Dan is iemand die een beetje Chinees spreekt en verstaat wel handig, gelukkig hadden we Luis bij ons, maar zelfs voor hem duurde het 10 minuten om bier te bestellen. Erg leuke tent, maar dat schiet niet op. Luis wist nog wel wat anders, dus na dat ene biertje zijn we richting de Castle Bar gegaan. Kijk en dat zijn tenten waar we ons wel thuis kunnen gaan voelen. Beetje bruin café idee, voor westerse begrippen oude muziek, een pooltafel, carlsberg op de tap en 3 halen, 2 betalen (we blijven wel Nederlanders natuurlijk). Na een beetje barhangen gingen de voetjes van de vloer en hebben we eigenlijk een geniale avond gehad. Er waren erg veel internationale mensen, hierdoor was het publiek ook erg divers. Van studenten zoals wij, tot rijke chinezen, tot expats met hun Chinese ‘vriendinnetjes’. Een beetje geouwehoerd met Jan en alleman om uiteindelijk 2 gestoorde, dronken Duitsers achter je aan te hebben lopen. Totale schade aan het eind van de avond: Antoine had zijn lens uit zijn oog gestoten, ik was mijn garderobe kaartje en mijn fietssleutel kwijt en we wisten niet meer hoe we het adres van onze dorm moesten uitspreken, in een woord een TOPavond dus (Antoine zijn lens ook weer gevonden, ik mijn jas toch meegekregen en een Amerikaan heeft ons in de goede richting geholpen met de taxi). Op de hoek van de straat is altijd wat te eten te halen, dus ook om 5 uur ’s nachts, resultaat: saté, vers van de grill. Geen idee wat voor vlees het was, maar het was errug goed. Laatste obstakel was het hek van onze dorm, maar daar pasten we gelukkig precies langs. Toen was het genoeg voor de zaterdag.

Zondag om half 12 hadden we wekker gezet, waarom ook alweer? We hadden allebei koppijn, dus de wekker was snel weer uit. 4 uur dan toch maar wakker geworden…om er achter te komen dat we eigenlijk al best goed ingeburgerd zijn, want we verlangden allebei naar de noodlesoup uit de dining hall bij onze research room. Nadat we die goddelijke soep naar binnen hadden gewerkt was de dag alweer bijna voorbij. Heerlijk nog even ouderwets Ajax gekeken en maar weer vroeg naar bed...